hoe weet je of je aanspanning maximaal is wanneer je een oefening uitvoert? dat is eigenlijk niet vast te stellen en is afhankelijk van het zenuwstelsel (uitgaande van ideale omstandigheden).

een aantal zaken hebben, bewust of onbewust, heel veel invloed op de mate van aanspanning. het gaat eigenlijk al fout bij het maken van een schema hoewel je daar niet buiten kan.

-het aantal sets
je stelt je in op een hoeveelheid en elke set, met name de laatste, is vaak de meest nuttige. je geeft daar vaak alles wat je nog hebt en omdat je weet dat het je laatste set is ben je bereid een extra schep er bovenop te doen. de eerste sets waren dan vergeleken de laatste eerder een warming-up maar door het verbruik aan bouw- en voedingsstoffen haal je niet meer het maximale uit je belangrijkste set.
-het aantal reps
je zou kunnen denken dat dit vergelijkbaar is met de vorige maar dat is onjuist. als je in je hoofd hebt dat je 10 herhalingen doet, ben je vast en zeker uitgeschakeld bij de 10e herhaling. dit is een van de meest grote invloed, je traint zonder dat je weet met veel minder kracht omdat het getal niet meer uit je hoofd weg te denken is, ookal ga je dan toch nog voor 11 of 12 herhalingen, je kan er vaak nog meer.
-voorspanning
op welke manier ga je om met de belasting, de manier waarop je je instelt bepaalt of je je grove motoreenheden of juist de minder grove aanspreekt, hoe grover de motoreenheid hoe meer kracht je hebt. je benadert 2 typen fast-twitch spiervezels, en de grove bewegingen prikkelen het meest tot groei van de meest groeigevoelige vezels. zorg dat je met 1 ding bezig bent, en alleen dat ene, alles wat erbij komt verzwakt de aanspanning.
-instelling
ben je ban nature iemand die het gewoon doet of ben je iemand die snel twijfelt aan zichzelf. mensen die zich niet afvragen OF ze het kunnen, hebben meetbaar een grotere aanspanning. door de wil en het vertrouwen in het eigen lichaam kan er veel meer kracht worden ontwikkeld dan wanneer je het je afvraagt.
-willen
dit is enkel met een bekend voorbeeld te verduidelijken;
een vrouw van eind 60 en haar zoon rijden op een afgelegen weg. de auto krijgt pech en de man moet noodgedwongen onder de auto om het gevaarte van ruim 1500 kg weer rijdende te krijgen. wanneer de auto van de krik rolt, kan de in paniek verkerende moeder zich maar 1 ding bedenken en dat is de auto optillen. dit heeft haar zoon het leven gered maar als je dat zelfde mens in een normale situatie vraagt om 100 kilo te deadliften zal ze het vast en zeker niet kunnen.

dit zijn er een aantal en wellicht zijn er meer invloeden maar de mate van aanspanning bepaalt je effectiviteit. als de aanspanning echt heel groot wordt, dan merk je dat. mijn eerste ervaring daarmee was een kunstmatige aanspanning door middel van stroom. ik deed een beenoefening (legextension) en een armoefening (preachercurl) waarbij op de plek waar de zenuw de spier in gaat een electrode was bevestigd. toen ik het gewicht nam waarvan ik dacht dat het mijn RM was bleek ik dus veel meer aan te kunnen want zo gauw de stroom opgedraaid werd bleken nog veel meer delen van de spier samen te trekken. dit was zowel bij de quads als bij de biceps/brachialis. door de spanning op te draaien tot een zogenaamde maximale gladde tetanische contractie (alle delen werken dan maximaal mee) voelde ik een aanspanning waarvan ik niet wist dat die spieren dat konden.
na deze electrostimulatie is mijn aanspanning altijd sterker gebleven door het gevoel wat ik probeer te benaderen, het weten dat er nog veel meer in zit.

ik wilde dit kwijt omdat krachtsport voor een heel groot deel een psychisch proces is, zeker niet het lichaam (houdings- en bewegingsapparaat) alleen. bovenstaande problemen kunnen dan ook worden omzeild door je niet meer te richten op aantallen en zelfs niet op de hoeveelheid kiloos die je kan maar het is moeilijk om iets uit je hoofd te krijgen wat er al in zit.

willen is kunnen.