Ik kwam toevallig gisteren nog op een christelijk forum met topics als 'is Obama de antichrist?' enzovoort.
Ik heb pakweg een jaar geleden een neurologisch artikel gelezen waarbij men bij hyperreligieuze mensen het geloof in god volledig kon uitschakelen met magneten.

Om het over een andere boeg te gooien:
er is een ijzersterk onderzoek gevoerd door Inglehart en Norris, 2 sociologen, waaruit bleek dat zaken als kerkpraktijk en dergelijke meer sterk samenhangen met de mate waarin men existentiële zekerheid ervaart, en dit vooral in de jeugdjaren. Dit verklaart waarom een land als Amerika (met een slechts geringe sociale zekerheid), dat qua industriële ontwikkeling op hetzelfde peil staat als hier in Europa, toch een zeer hoog niveau van religiositeit blijft behouden terwijl de secularisering (het loskomen van de kerk en religie) in Europa (op enkele uitzonderingen na) een voortschrijdend proces blijft. Verder bleek ook de culturele traditie van een land of regio van belang.

Er zijn verschillende ooghoeken van waaruit je geloof kan bekijken: filosofische, sociologische, neurologische,.. Ik geloof dat de wetenschap meer en meer aspecten van de wereld en van religie zal kunnen verklaren in de toekomst, één antwoord lijkt me echter niet binnen handbereik te liggen - en dat is wat Woopy al aanhaalde - waar komt uiteindelijk alles vandaan en waarom is het er?

Dacht ik ook al.

De 'Big Bang', het 'onstaan van het universum' is nog onbekend aan de wetenschap. En zal dat misschien ook altijd blijven.
Maar om jullie een idee te geven 'wat' het ongeveer was, dat ontstaan, een korte CV van het universum:

'Begin':

Meteen na het 'begin': de tijd is ontstaan (wellicht) en 'begint te lopen'. Je kan dus niet spreken van 'voor de Oerknal', want er was geen 'voor'. De uitspraak 'het universum is plots/zomaar ontstaan' houdt evenmin steek. Laten we het houden op 'het universum is'.

Volgens de Big Bang Theory, is het 'leven' van het universum eentje van continue expansie. Het volume van 'de ruimte' wordt almaar groter. Logisch redeneren brengt ons ertoe te veronderstellen dat 'het begin' geassociëerd' dient te worden met het allerkleinste. Zo klein dat het volume ervan 0 is. Zo klein dat we niet van 'volume' kunnen spreken. Zo klein zelfs, dat het dimensie 0 heeft. 'Een punt'; mooier: 'een singulariteit', 'alles is niets'. Dat is een wiskundig principe, in principe.
De snaartheorie geeft de aanzet tot een ontzettend mooie uitleg: alle (tien of elf) dimensies 'waren' er al, maar ze manifesteerden zich niet. Net zoals die zes of zeven overige dimensies zich 'nu' (d.w.z. de voorbije 13,7 miljard jaar) ook niet manifesteren. Ze zitten infinitissimaal 'opgerold'. Niettemin is onze werkelijkheid niet verklaarbaar zonder die dimensies, dus ze zijn er wel.

Terug naar onze vierdimensionale leefwereld, onstaan via de Big Bang. Alles zat dus in niets en 'komt eruit'. Iets groter dan niets is heel klein en dat was het universum ook, alleen duurde dat maar heel even. We denken in termen van Placktijd (1 seconde gedeeld door 1.000.0...(44 '0'en in het totaal)). In dat tijdsbestek gebeurt er meer met het heelal dan er 'tegenwoordig' in een miljard jaar gebeurt.
Maar 'alles' zat 'erin'. 'Alles' zat dus heel dicht op elkaar. De dichtheid, met andere woorden, naderde naar oneindig. Er was nog geen materie zoals wij die kennen, er waren zelfs nog niet de fundamentele krachten zoals wij die kennen. Zometeen meer daarover.

Ondertussen nam het volume van het heelal zeer snel toe en daarmee de dichtheid af. En dan heb ik nog niks gezegd over de temperatuur. Die was uiteraard duizelingwekkend hoog, 'in den beginne', maar nam (en neemt) af met de dichtheid.
Naarmate de temperatuur daalde, kreeg het plasma - als je het al zo kan noemen - de kans om bepaalde elementaire deeltjes te vormen. En hoe meer de temperatuur afnam, hoe meer 'minder-elementaire' deeltjes zich konden vormen (daar de bindingsenergie van materiedeeltjes afneemt naarmate de structuur complexer wordt; het is bijvoorbeeld gemakkelijker een stuk hout te breken dan een atoom), totdat er zelfs echte materie gevormd kon worden: waterstof (H ~ 75%) en helium (He ~ 25%).

Maar we gaan even een stukje terug, naar een meer kwantitatieve beschrijving van het vooraande. Zo'n 300.000 jaar na de Oerknal, gebeurde er iets heel bijzonders. Het is namelijk zo dat er al heel snel - zo niet meteen - na de Oerknal sprake was van zowel materie (massa) als straling (massaloos). Beide interageerden extreem intens met elkaar in die zin materie straling weerkaatste (bij wijze van veralgemening) en straling materie ervan weerhield zich te binden. Ze zaten met andere woorden 'op elkanders kap'. Daar kwam 300.000 jaar na de Oerknal echter verandering in, daar tegen die tijd de dichtheid van het heelal zo sterk was afgenomen, dat ze afzonderlijk van elkaar konden bestaan: straling kon een eindje reizen eer het werd weerkaatst of vervormd en materie kon zich beginnen binden. Dit noemt men 'de Ontkoppeling'.
Je kan het 'op elkanders kapt zitten' noemen of 'hoge temperatuur', het komt op hetzelfde neer en het toont aan dat temperatuur louter een macroscopische gegeven is.
De tijd vóór de ontkoppeling noemt men 'het Stralingstijdperk', omdat straling bijna alles was. Omdat bijna alles straling was. Vervolgens komt 'het Materietijdperk', daar vanaf dat moment de materie zoals we die nu kennen, gevormd kon worden. De straling verloor zich meer en meer in de immer toenemende ruimte.

Eens er materie was zoals we die nu kennen, kon deze zich groeperen in 'wolken', kon samentrekken vanwege de elektromagnetische kracht die de deeltjes op elkaar uitoefenden als ze elkaar dicht genoeg passeerden. En als die samengetrokken stukjes wolk ('brokken', dus) groot genoeg werden, gingen ze elkaar ook (en vooral) significant aantrekken via de gravitatiekracht. En van het één kwam het ander en 'hup', plots werden die brokken zo groot, dat hun kern zo dicht werd, dat deze zo warm werd, dat er zich kernfusiereacties begonnen af te spelen tussen de waterstofkernen.

Een ster is een zelfgraviterend systeem waarvan de samentrekking gecompenseerd wordt door een drukgradiënt, die onderhouden wordt door een temperatuursgradiënt, die het gevolg is van energietransport, dat gecreëerd wordt door kernfusiereacties.

(Het enige dat ik tot nu toe van buiten heb moeten leren, de definitie van een ster.)

Ik kan hier nog heel veel over zeggen, maar dat wijkt te zeer af van de essentie.
Volgende afbeelding beeldt het het hele gebeuren vrij netjes af:

Een ander perspectief om de evolutie van het universum uit te bekijken, is 'de scheiding der krachten' (niet te verwarren met die 'der machten'). 'Momenteel' kennen we vier elementaire krachten in de natuur: gravitatiekracht, elektromagnetische kracht, sterke kernkracht en zwakke kernkracht.
Dat is niet altijd zo geweest. Net zoals elektriciteit en magnetisme manifestaties van eenzelfde kracht zijn (de elektromagnetische), waren de verschillende krachten vroeger een ultieme kracht, die het universum kon beschrijving.
Het puren van die ene kracht/beschrijving uit de natuur is wat de fysica vandaag de dag bezighoudt. Unificatie. Einstein is ermee begonnen, anderen hebben resultaten geboekt, de snaartheorie lijkt momenteel de enige goede optie en de weg is in het algemeen nog lang, wellicht. Volgende afbeelding maakt 'de scheiding der krachten' wat duidelijker:

Dit is dus geen verklaring van de Big Bang, wel een situering, min of meer. Ik hoop dat iemand er wat aan heeft en dat ik de waarheid niet al te zeer 'gestretcht' heb.

Ik versta er allemaal niks van

Of als je een gaatje in de deur maakt!

Het is dan ook zeer intelligent om met iemand als Hans Teeuwen in discussie te willen gaan met als enige vraag "Waarom beledigt u mensen?" Want veel anders kwam er niet uit.

@wauter
mooi opgemerkt

@Mark

heb je wat meer info over die bron van wat je zegt over de fantasie?
Lijkt me wel boeiend.

Over het licht van de diepvriezer: Een gegeven uit de kwantumfysica is 'meten is beïnvloeden'. Als je iets meet, verander je hetgeen je meet. Dat effect kan klein zijn en het kan groot* zijn. Altijd is er onzekerheid.
Toegepast op de diepvriezer: Als je een gaatje maakt in de diepvriezer, is het mogelijk dat je door te boren het hele ding zo laat trillen, dat een anders niet-bestaande elektrische stroom niettemin aan het stromen gaat en het licht begint te branden.
Dit is onnozel, zeker, maar dat komt omdat een diepvries uit heel veel kwantumsystemen bestaat die gekoppeld zijn en hun samengestelde onzekerheid daardoor naar nul nadert. Maar een diepvriezer is ook een heel eenvoudig systeem, dat gemakkelijk te manipuleren en te begrijpen is. Dat geldt niet voor alle macrospcopische systemen, zoals het brein van een persoon. Door dat kenbaar te maken, manipuleer je het geheid op een oncontroleerbare wijze.

Over Hans Teeuwen: R E S P E C T !

Toevoeging aan de discussie: 'geloof' wordt doorgaans louter geassocieerd genesisgeloof. Maar je kan op vele manieren geloven. Zo kan je geloven in je recht op een 'fatsoenlijk leven', of je kan geloven in de oprechtheid van mensen, of ...
Ikzelf gebruik geloof graag om mijn leven eenvoudiger te maken. Zo overtuig ik mezelf er rotsvast van dat mijn hoofddoel in het leven erin bestaat te maken van mijn lichaam wat er van te maken valt, met als slagzin 'Physical strength is the most important thing in life' (Mark Rippetoe). Natuurlijk besef ik dat dit niet zo is, tenminste dat ik niet kan weten dat dit zo is. Maar ik geloof het wel, omdat dit een beslissing is die ik genomen heb, een beslissing die werkt en omdat dit me zeer goed beschermt tegen existentiële vragen waar ik toch geen antwoord op kan geven en die me ertoe zouden kunnen brengen de ontwikkeling van mijn lichaam niet meer als middelpunt van het universum te zien.
Ook dat is volgens mij geloof, het bewust aannemen van dogma's, teneinde je te onttrekken aan oneindige en vruchteloze discussies.
Meningen?

------
* 'Klassiek' voorbeeld: stel dat je een enkel elektron wilt lokaliseren. Je kan een elektron in se niet zien. Om te zien heb je licht nodig, het elektron moet licht uitzenden. Je kan dus een foton (lichtdeeltjes) op het elektron afsturen. Een - onzeker - tijdsinterval na de botsing tussen het elektron en het foton later zal het elektron het foton uitzenden. Dat kan je ontvangen (met een hyper-hyper-hypergevoelige lens) en je eet waar het elektron zich bevond op het ogenblik dat deze het foton uitzond (niet gelijk aan het ogenblik waarop de lens het foton ontvangt; een probleem dat door de algemene relativiteitstheorie altijd blijft bestaan, hoe je ook meten wilt).
Dat allemaal terzijde, is er nog deze kwestie: door de botsing is de baan van het elektron veranderd.
Je kan dus niet weten waar het elektron zich bevindt, tenzij je het dwingt ergens te zijn. Dat inzien, is het erkennen van de kwantumfysica.

Het stukje over de ontwikkeling van de fantasie en het nut ervan is te vinden in het boek De kleine ontwikkelingspsychologie dat is uitgegeven in 2002. Ik heb echter alleen het hoofdstuk van de fantasie, het is niet zo snel te vinden op het internet.

Wel het waren commentaren van wetenschappers op een artikel over het ontstaan van het heelal die insinueerden dat er wel degelijk redenen zijn om de snaartheorie als obsolete te beschouwen.
Ik ben er niet dieper op gaan zoeken maar ik had niet de indruk hat het mensen waren die er maar wat op los aan het kletsen waren.
Ze hadden het over bepaalde observaties en nieuwe bewijzen door metingen in de kosmos die hen deden besluiten dat de stringtheory niet kon kloppen.
Het is al even geleden dus ik kan jammer genoeg niet meer zeggen welk artikel het was. Zou iets over de LHC kunnen geweest zijn.

Klopt. En ja, tot nader order bestaat het monster van Loch Ness.
Dat een theorie (nog) niet verworpen kan worden, wil nog niet zeggen dat ze gezag heeft. Zonder excessieve experimentele evidentie is de kans klein dat een theorie in de leerboeken wordt opgenomen.

@rho: het is wel zo dat de snaartheorie al heel lang voor controverse zorgt. Het is dan wel een heel elegant idee, maar (voorlopig) onmogelijk experimenteel te verifiëren. Bovendien bestaat er geen enkele wiskundige uitdrukking in de snaartheorie (omdat er maar één formule kan bestaan, en als die gevonden is, is de theorie af). Dat is behoorlijk afwijkend van alle andere fysica. Dus ja, er zijn veel tegenstanders. En ja, ze hebben sterke argumenten. Alleen niet sterk genoeg om de theorie te verwerpen.
De meningen gaan trouwens vrij ver. Er zijn mensen die de snaartheorie desnoods met geweld op een zijspoor willen zetten, omdat het de ontwikkeling van de rest van de fysica tegengaat. Veel jonge fysici zijn namelijk geneigd zich een ambitie aan te meten inzake de snaartheorie (daar deze zo cool is), zodat het nu al bestaande knelpunt in de 'fysicasector' alleen maar knellender wordt.
Maar anderzijds weet ik dat verschillende van mijn professoren behoorlijk positief staan naar de snaartheorie en er wel degelijk brood in zien.

Het woord dat je daar gebruikt, 'falsifieerbaar', is belangrijk. De wetenschap kan er inderdaad niet vanuit gaan dat 'het monster van Loch Ness' bestaat. Niettemin kunnen we ook niet bewijzen dat het niet bestaat.
Maar die falsifieerbaarheid kan (helaas) niet als criterium gebruikt worden, tenminste niet als absoluut criterium (men moet er steeds naar streven). Een voorbeeld:

Het atoommodel bestaat al een hele tijd en heeft een enorme evolutie doorlopen. Niettemin is het onmogelijk te bewijzen dat er effectief zoiets is als een atoom. We zijn niettemin sterk geneigd dit te geloven, daar zeer vele theorieën die gebaseerd zijn op de atoomtheorie, empirisch sluitend zijn gebleken met de werkelijkheid. Evenmin is het onmogelijk te bewijzen dat atomen onzin zijn, daar ze niet rechtstreeks waarneembaar zijn. Voor elke meettechniek, zou er dus een alternatieve uitleg kunnen bestaan.
De atoomtheorie is niet falsifieerbaar en een heel aantal daaruit volgende theorieën zijn wel, maar enkel en alleen indien we de atoomtheorie als waar beschouwen (ook een vorm van geloof).
Maar het mag duidelijk zijn dat er een verschil is tussen 'het monster van Loch Ness' en de atoomtheorie. En de snaartheorie. Deze laatste ligt mijns inziens een beetje tussen de andere twee in, daar de experimentele evidentie bijna even gering is als die van 'Loch Ness', maar dat aan de andere kant de theoretische evidente misschien wel even groot is als die van de atoomtheorie.

En nog een reactie op je eerste paragraaf: ik ben het wel met je eens, op de volgende zin na:

Theorieën genoeg, maar geen enkele die de huidige fysica zo weinig geweld aan doet als de snaartheorie. Zeker, ze is 'anders', maar ze biedt wel verklaringen voor de huidige fysica. Boven bestaat de snaartheorie al zo'n veertig jaar; het is zeker niet zomaar een theorie, een hype, een trend, ... ofzo.

Er zijn wel degelijk andere mogelijkheden, maar geen enkele die zoveel verklaart als het atoommodel.
Je kan even goed zeggen dat materie een continu karakter heeft en - bijvoorbeeld - elektriciteit iets is dat in bepaalde stoffen vervat zit en slechts in welbepaalde gevallen tot uiting komt. Enzoverder.
Maar om dat sluitend te laten blijven, kom je met iets heel abstracts aan, een web van vragen. Dat was vroeger voor de atoomtheorie hetzelfde (tot de alchemisten deze nog niet zo heel lang geleden weer in de aandacht brachten en zo hun grote - en enige - bijdrage leverden aan de wetenschap).

nu nog 12 volgelingen en je hebt je eigen religie

Ik kan me wel vinden in dit geloof...
Ik sluit aan bij je religie!